.
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΖΩΡΖΟΥ
Προβληματίστηκα πολύ βλέποντας το βίντεο με γονείς να πλακώνονται σε αγώνα ακαδημιών στην Μαγιόρκα. Το άσχημο είναι ότι δεν μου προκάλεσε κάποια έκπληξη, αφού ανάλογα περιστατικά γίνονται και στην Ελλάδα. Όλα ξεκίνησαν από ένα σκληρό τάκλιν…
Καλό θα είναι να το δούνε όσοι περισσότεροι γονείς μπορούν, ώστε να συνειδητοποιήσουν πόση ζημιά κάνουμε στην ψυχούλες των μικρών, που βιώνουν μια τέτοια κατάσταση. Στεναχωρήθηκα είναι αλήθεια, χωρίς να θέλω να το παίξω υπεράνω ή να κάνω την προσωπική μου αγιογραφία. Μεγαλωμένος μέσα στα γήπεδα έχω ζήσει την βιαιότητα του ποδοσφαίρου και γνωρίζω πώς να την αντιμετωπίζω.
Γνωρίζω επίσης ότι πολλές φορές κανείς φτάνει στα όρια του, ακόμα και όταν δεν έχει τέτοια πρόθεση. Κάτι θα πει ο ένας, κάτι θα απαντήσει ο άλλος και το κακό δεν αργεί να γίνει. Κάθισα και είδα και άλλα ανάλογα βίντεο και όσο παρακολουθούσα το ξύλο, τόσο περισσότερο με έπιανε ένας κόμπος στην καρδιά.
Γι’ αυτό εδώ και μερικά χρόνια, συνήθως, προτιμώ να παρακολουθώ τέτοια ματς μακριά από τους υπόλοιπους. Δεν επιθυμώ να ακούω τα σχόλια, τα οποία ξεφεύγουν και κατακρίνουν τους πάντες. Πολλές φορές είναι υποτιμητικά και απαξιώνουν την προσπάθεια των παιδιών. Και δεν γίνονται μόνο από τους γονείς των αντίπαλων ομάδων, αλλά και από αυτούς που είναι στην ίδια ομάδα.
Χρειάζεται, όμως και μεγαλύτερη προσοχή από τους ανθρώπους που είναι ενεργά μέρη ενός αγώνα και αναφέρομαι στους διαιτητές, τους προπονητές και τους παράγοντες. Είναι από ανεύθυνο έως εγκληματικό να αψηφούν τα πάντα στον βωμό ενός καλού αποτελέσματος.
Παιδιά είναι, αφήστε τα να χαρούν το άθλημα και μην τα πληγώνετε. Αν εμείς δεν δείξουμε τον δρόμο στους μικρούς, πως περιμένουμε να γίνουν καλύτεροι από εμάς μεγαλώνοντας; Η ήττα είναι μέρος του ποδοσφαίρου και σε πλείστες περιπτώσεις βοηθάει περισσότερο στην βελτίωσή τους και χαλυβδώνει τον χαρακτήρα τους.
Δεν πρόκειται να κάνω κάποια ευχή, γιατί η πραγματικότητα είναι σκληρή και μας διαψεύδει. Ίσως κάποιοι γελάσουν βλέποντας το βίντεο από τον αγώνα του παμπαιδικού πρωταθλήματος (12-13 ετών) ανάμεσα στην Αλαρό και την Κογερένσε, αλλά ας σκεφτούν ότι μπορούν να βρεθούν στην θέση αυτών που τρώνε ξύλο… «Υπάρχουν παιδιά», «Ντροπή», «Που είναι η αστυνομία» είναι μερικές από τις απεγνωσμένες κραυγές που άκουσα να φωνάζουν οι Ισπανίδες μάνες που έζησαν αυτό το τραγικό θέαμα στην Μαγιόρκα.
Για μένα θα είναι κέρδος έστω και ένας γονιός (ή διαιτητής ή προπονητής ή παράγοντας) να προβληματιστεί από αυτό το βίντεο και αλλάξει την συμπεριφορά του προς το καλύτερο.
Το βίντεο της ντροπής…
